مهندس محمد مهريار، در 23 ارديبهشت سال 1318 خورشيدي در تهران زاده شد. از سال 1340 تا 1348 در دانشكده هنرهاي زيباي دانشگاه تهران در رشته معماري تحصيل كرد. از سال 1349 فعاليت حرفه‌اي خود را در زمينه آثار تاريخي معماري ايران آغاز كرد و در سال 1379 در سازمان ميراث فرهنگي كشور بازنشسته شد. پس از دوران بازنشستگي، مهريار از تلاش دست برنداشت. او كسي بود كه مرز باستان‌شناسي و معماري را در حيطه مطالعات تاريخي برداشت و معماري را در بوته باستان‌شناسي به مرحله تحليل رساند. شايد او را بتوان معمار و باستان‌شناس يا مرمتگر ناميد ولي مناسب‌ترين عنوان پژوهشگر معماري ايران است. پس از زلزله بم، مهريار تمام نيروي خود را صرف مطالعه و بهينه‌سازي روند ساماندهي و مرمت آثار آسيب ديده كرد و عاقبت در آخرين روزهاي بهار سال 1383 جسم او ياري تحمل پشتكارش را نكرد و به ديار مينو شتافت. مهريار شناخت عميقي از فرهنگ و تمدن ايران‌زمين داشت. او با ميراث فرهنگى سراسر كشور آشنا بود و در تعداد زيادى از بناها، محوطه‌ها، بافت‌هاى فرهنگى و تاريخى كشور مطالعه و تعدادى از اين آثار را كاوش باستان‌شناسانه، حفاظت، مرمت و سازماندهى كرده بود. وى در زمينه‌هاى پژوهش‌هاى باستان‌شناسى صاحب‌نظر بود، به گونه‌اي كه مجوز انجام كاوش‌هاى تخصصى باستان‌شناسانه را در اختيار داشت. از فعاليت‌هاى اين استاد فقيد مى‌توان به معرفى فنى و تخصصى ديوار گرگان و بستر آن، مسووليت آزادسازى و سازمان‌دهى و مطالعات تپه هگمتانه، اجراى كاوش‌ها و پژوهش‌هاى مستقل در تخت سليمان تكاب، پژوهش روى پل‌هاى تاريخى خوزستان، ايلام و لرستان و پژوهش اساسى روى «پل دختر» لرستان و ارائه طرح بازسازى لرستان، مسووليت پروژه بزرگ تخت‌جمشيد ـ پاسارگاد و طرح جامع تعميرات پرستشگاه آناهيتا اشاره كرد. كتاب «اسناد تصويري شهرهاي ايراني در دوره قاجاريه» به دو زبان فارسي و انگليسي، «استوناندو»، نوروز در بيشابور، نقش معماري در رمز آئينه سفال، از نخستين ارمغان ساقي، نخستين خشت، نخستين پياله، فهرست گزارش‌هاي پژوهش، بررسي، كاوش و مقاله‌هاي مربوط به سخنراني‌ها از جمله آثار محمد مهريار است كه براي پژوهشگران رشته معماري و باستان‌شناسي به يادگار مانده است.